Een post in het Nederlands deze keer.
Onze eerste dag in Nipsa.
Voor het eerst in jaren, heb ik vliegangst ervaren. Het was zelfs zo erg dat ik bijna niet wilde vertrekken. Ik had niet zo zeer angst dat ons vliegtuig iets zou overkomen maar eerder mezelf. Ik ben een paar dagen geleden ziek geweest en had bang dat het mij op het vliegtuig opnieuw zou treffen.
De rit naar het vliegveld in Keulen ging goed. Mede dankzij mijn papa die mij altijd wel weet te kalmeren in tijden van angst. Aangekomen in Keulen ging ook alles zeer vlot. We waren 2 uur op voorhand daar, ook al hadden we ons online al ingecheckt. De rij voor onze bagage drop was ook helemaal niet lang. We waren meteen aan de beurt. En ook al heb ik een garderobe ingepakt waarmee ik makkelijk een maand mee kan overleven in Griekenland, heb ik toch nog 10 kilo shop tegoed! En Ruben ook trouwens dus challenge accepted!
Dan door de security naar onze gate, dat was nog iets anders. Nu het sinds de ISIS zo een gedoe is geworden. Benen moeten gespreid en de voeten op de juiste plaats, dan moet je in een soort Spiderman houding voor een scan gaan staan. Ze vertelden me dat ik ok was en mocht doorgaan naar waar een mevrouw stond. Ik keek als een bang hertje naar Ruben waardoor ze iets verdachten denk ik. Ik hield mijn handen tegen mijn opgezwollen buik, (die nu nog dikker leek door a. stress en b. menstruatie) en de mevrouw voelde opeens aan mijn buik omdat ze dacht dat ik een buiktasje droeg!! Nu ben ik zeker niet een van de dikste maar dit overtrof toch alles!
Met dat achter de rug waren we aan onze gate. We hadden allebei wat last van de vermoeidheid. Wat is nu 2 uur slaap… Ik wilde wat plat water en cola voor mijn maag die door de stress al moeilijk deed. Water vonden we snel Cola enkel in een automaat voor, hou u vast, €3,20!! Ze schamen zich niet hoor. Water zal wel volstaan! Verder heb ik nog: een boek gekocht, wat pokémons gevangen en veel gewacht.
Boarding ging ook makkelijk. Eenmaal onder aan de trap van het vliegtuig begon ik te rillen van angst! Oké het was ook wat fris. De vlucht was -in mijn ogen- een hel! We hadden turbulentie, weinig eten en turbulentie. En weer heb ik zitten bibberen! Ik had de tranen in mijn ogen, klaar om te janken toen ik voelde dat we daalden. Soit, ik heb het overleeft!
Onze koffers waren er snel. Papou stond ons op te wachten en Rafail was erbij. Normaal was jaja er altijd bij. Dit was de eerste keer dat ik terug kwam en dat ze er niet was.
Het donderde toen we buiten kwamen. Zeus haat me.
Om 12 uur smiddags kwamen we aan in Nipsa. We aten een slaatje met brood en feta. Als dessert natuurlijk Karpouzi (watermeloen)! Tijd om even een siesta te houden. Hoog nodig.
Om 16 uur kregen we weer karpouzi, daarna ben ik me gaan opfrissen om Ruben Nipsa te tonen. Het werd een mooie wandeling. Ik had Ruben al gewaarschuwd voor de vele verbaasde gezichten die we zouden zien. En ja hoor. Op een gegeven moment dacht ik dat ze elk moment “Belle” zouden gaan zingen zoals in de film.
We hebben genoten op een bankje op het mooiste plekje van Nipsa de ‘Pefkakia’. Het was ondertussen dik 18 uur voorbij maar leven was er nog niet veel. We zijn een koffie gaan drinken bij een oudtante en voor de derde keer op een dag werden we getrakteerd op karpouzi.
Ik heb ook nog nieuwe vrienden gemaakt met Jenni en Rudi. De hond van mijn oudtante en de nieuwe hond van mijn papou.
Maar…
Ik hou heel erg van honden en heb zelden slechte ervaringen ermee. Nu waren we bijna thuis van de wandeling toen we langs een straathond liepen. Een grote zwarte die naar ons gromde en blafte en op ons af kwam. Ik verstijfde! Zo eng! Ik wist niet wat ik moest
doen. Uiteindelijk riep iemand de hond. Wij hebben de grote tour naar huis genomen en proberen vanaf nu de hond te mijden.
s’Avonds nog moussaka gegeten waarbij ik het compliment van Ruben kreeg dat mijne beter is. Ha!
